Jam ulur përballe dritares, jashtë filloi te bie shi, kam menduar shume për ty këto dite dhe mund te them qe me mungon shume.
Sa shume mendime me vijnë ne koke dhe sillen rrotull, është kujtimi yt. Shpesh me duket se do hysh ne dere me buzëqeshjen tende si te mos kishe ikur kurrë.
Por ky iluzion ikën aq shpejt ashtu siç dhe vjen dhe kthehem ne realitet, nuk je këtu dhe nuk do jesh me.
Faji dhe pendimi me ndjekin. Perse , perse nuk te thashë sa shume qe te doja?
Sot je shume larg meje, dëshiroj shume te merrja dorën tende dhe te ulesha bashke me ty, pa thënë asnjë fjale me goje dhe te thosha gjithçka me zemër.
Ne fakt me jep ankth kjo largësi, po te mundja ne këtë moment do isha ne krahun tënd, te te thosha qe je shume e rëndësishme për mua dhe qe te adhuroj.
E di se pse nuk ta kam thëne asnjëherë? Përgjigja është e thjeshte, sepse mendoja se ndoshta fjalët ishin tepër.
Po vuaj shume qe nga ikja jote, me dhemb ne shpirt qe nuk jam afër teje dhe për me shume sepse nuk te thashë kurrë atë se sa te doja prandaj dhe sot po e shkruaj këtë letër.
Kam nevoje te qaj , te shfryj,sepse nqns vazhdoj qe para te tjerëve te dukem sikur jam mire, sikur asgjë nuk me preokupon,trishtimi qe me hap një boshllëk gjithmonë e me te thelle ne shpirtin tim do me shkatërroj.
Perse nuk kthehesh tani? Kam nevoje për ty për te vazhduar te jetoj.
Do isha shume i lumtur po te mund te shihja çdo dite pasqyrimin tim ne sytë e tu ,te dëgjoja zërin tënd qe te shqiptonte emrin tim, te thithja ajrin qe thith ti, vetëm me këto do ndihesha mire dhe te siguroj qe do ndihesha i lumtur.
Nqse e lexon këtë letër , do ta shohësh se çdo fjale e shkruar ne te është një lot dhe një frymëmarrje dashurie për ty(mgjse e di qe nuk ke për ta lexuar kurre).
Sa mire do ishte sikur ta kisha shkruar me pare këtë letër sepse, nuk do ikje pa e ditur sa te doja